Öksüzdüm, kendimi bilmeden yaşarken,
Sevinçlerim yağmur damlası gibiydi.
Aktığı anda kendini imha eden,
Yüreğimde taşıdığım onca felaket.
Söyle bana, ikimize kim dur diyecek?
Sence de soluksuz bir yarın mı bütün bunlar.
Hani kendi ekseni etrafında dönen acılar.
Hani yorgun bir ruhun içindeki karanlıklar.
Seni anlamak isterken duvarlara çarpmak.
Nasıldır yolun sonunda ıslah olmak.
Bir yerde günün sonu mudur?
Ya da başlarken gözyaşının dramı.
Hani ekleyecektik bu aşkın sonunu.
Bir yerde günah çıkaracaktık ikimiz.
Bulutların üstündeki rüya mıydı bunlar?
Bana anlatmalısın, bana yormalısın sabahı.
Ah bir uyanabilsem gerçeğin içinde.
Seni bana fedakar kılan neydi?
Bir avuç dünyanın bedelinde can bulan.
Uykusuz bir gecenin içindeki böcekler.
Seni bana kırdıran, ah o yorgun akşamlar.
Kafaları çektikçe kendi dışında can bulan hayaller.
Sahne aldığım son replikte beni bana verenler.
Sence de her şey ikram değil mi?
Kendi dünyasında acılara gebe kalan.
Ruhunda bir renk bulduğun dünya.
Sizler benimsiniz, sizler bendensiniz.
Böylece öldüğüm cennetin bahçesindesiniz.
Ne olursa olsun aşkı süsleyensiniz.
Kudret Alkan / Yazar