Umudumun içinde sıcacık bir yuva. Seni arıyorum dünden bugüne. Bir selamını aradığım, yanan mendillerin kümeleştiği dipsiz gözyaşları burada. Kendimi avutmaktan vazgeçtim artık. Sadece ruhumla sana doğru ilerliyorum. Yüreğim yaralı bir halde. Senelerdir içimde kanayan yaralar var. Onlar belki de beni ben yapan ana etkenler. Çünkü hissetmek bu işin özü. Doğam gereği bendeki aşk sana doğru koşuyor. İçimdeki bazen isyan, bazen sitem oluyor. Bir yerde var olmanın bu kadar zor olacağını hiç tahmin etmezdim. Ama gerçekten ruhum kendini her fırsatta imha ediyor. İntiharın eşiğinde bir yerde, belki de ölümün bile uğramadığı bir lanetin içinde kendimce aşkım. Aşk için aşkım işte. Burada bir kovalanan, bir de kovalayan var.
Pencerelerde ıslık öttüren benim. Uçurtmaların sancısında, kendisini ötedeki şehirlere taşıyan da benim. İnsan kendi dünyasının içinde nasıl da bitiyor. Bitme noktasında kendini allak bullak ediyor. Ruhunun meydan savaşında kendisine olan inancını bir kez daha tazeleme gereği duyuyor. Bu anlaşılması zor bir dünya. Aşkın fay hatlarında kendini bulmak gibi bir şey. Ondan sonra sallantılar, ya da depremler gözlerine yerleşiyor. Sen ağladıkça yüreğindeki tohumlar yer değiştiriyor. Belki de dönencelerin kuytu köşelerinde kırılganlıklar gösteriyor.
Kudret Alkan / Yazar ve Şair