Duman içinde bir devrin sonu.
Sen bana tutunan bir yıldızken,
Nasıl da kaplarsın içimdeki sevdayı.
Bir yankı varsa gönlümde,
Bu her şeyin kendi içindeki bitme noktası.
Seninle davam hayat boyu sürecek.
Bir mevsim daha sensiz bitecek.
Ve bir yıl daha yalnızlık içinde geçecek.
Buna alışmak ne kadar zor.
Bir zamanlar sevda vardı.
O vakitler adımlarımda yalnızlık.
Bir acının kendine olan çalımı.
Yankı içinde göklere tutunan gözyaşı.
Söyle sevgilim, sen nerede ağlayacaksın.
Son dediğimiz aşkı nereye taşıyacaksın.
Bunun adı anlamak değil ki…
Her şey kendi içinde konuşurken,
Öksüz bir melodi gönlümde gezinir.
Seni yaşamak için ne kadar yol aldım.
Kim bilir kaçıncı dünyadan geçiyorum.
Bir kez daha, bir kez daha söylüyorum.
Ben seni ölümüne seviyorum.
Her şey paramparça bir haldeyken,
Ben seni her şeyimle bütünleştiriyorum.
Zaman olmak, ya da bir yerde hayatın parçası.
Her şey kendi içinde nasıl da alev alıyor.
Bu bilmeceler bir yerde kalbe saplanıyor.
Sen anla, sen hak ver içimdekine.
Bir rüya bulutu halinde sen de koşarsın.
Canın ölmeyi bile çekebilir.
Çünkü ölmek yürek ister.
Çünkü aşk olmak her şeyi etkiler.
Her sevda sonsuzluğun içinde ilerler.