Kategoriler
Aşk Şiirleri Şiirler

Sen Kimsin Ey Aşk

Sen Kimsin Ey Aşk
Sen kimsin ey aşk!
Aşk ile aşkı yazmalı bu kalbin mezarına.
İşte benim dirildiğim en son toprak.
Ben bu tabutta aşka âşık olduğumdan girdim.
An içinde seni bir yerlere götüren aşk.
Sen çiçeklerle sohbet edersin.
Bilirim ne kadar deli olduğunu.
Yüreğin bir yangın yeri.
Bak, her şey nasıl da kendi vicdanında.

Sen kimsin ey aşk!
Beni kurtaran mı, yoksa yerle bir eden mi?
Çekip gitsem bu geminin güvertesinden.
Bir renk olsa da, beni kendimde tutsa yeniden.
Sen de yazıyorsun, belki de son geceyi hala sayıklıyorsun.
Bir derdime deva olan sensin, senin sesin her şeyi anlatan.
Şimdi okyanusun dibinde, kendi kendime nara atarken.
Yürüyorsun, belki de sen kaçınılmaz olan bir sonsun.
Bu diyardan göçüyorum, sendeki eşkalin parçasıyım.

Ellerimde çivisi çıkmış bir dünya.
Gelenler nedense gidenlerden daha kalabalık.
Başucumda sohbet ettiğim eski bir kitap.
Belki de ben, limandan ayrılacak son gemiyi bekliyorum.
Her şey nasıl da bulanıklaşıyor.
Üstelik nerede olduğunu sen de göremiyorsun.
Karanlık bir ülkenin şafağında idam edilen bir güneş.
Umutlar dans ederken birdenbire yere düşüyor.
Her şey nasıl da raydan çıkmış bir hale geliyor.
Artık bu nefesimde sonbaharı bulmam gerekiyor.

Sen kimsin ey aşk!
Yaşamanın peşinde olmak, ya da ölümü tokatlamak.
İleriye odaklanırken, duygularının atmosferinde kaybolmak.
Kendini tamamlamak için gelen aşkı sonuna kadar yaşamak.
İşte buydu, bizdeki masumiyetin getirdiği infazlar.
Yaşamak aklımdaki çivileri serbest bırakıyor.
Ben kendine yabancı kalmış bir aşkın çekirdeğinde kalmış.
Sancılı bir dünyanın kimliğinde yerle bir olmuş ilişkiler.

Hangimiz dünyaya sataşacak, ya da içindeki zehri dışarıya atacak.
Bulmak gerek kendini, belki de bilmek gerek bir kez daha.
Dışarıya atılan sadece sen değilsin, dahası var bu beraberliğin.
Her aşk kendini öldürüyor sona yaklaşırken.
Yüreğinde kalabalık bir destan oluşuyor.
Ama sen kimliğine yansıyan yabancıyı arıyorsun.
Onunla kendini tamamlama yoluna gidiyorsun.
Ama her şey yıkılmış bir duvarın içinde saklı.

Sen kimsin ey aşk!
Yürüyorum bir kez daha, senin geleceğinden bin bir parça.
Yaşıyorsun kendini en zirveden en dibe batıncaya kadar.
Israr ediyorsun, sen beni hala tanımıyorsun.
Merkezinden yaralı bir güneş, bendeki acıları saklar.
Sana doğru dönen bir değirmen olmalı bu.
Bu her şeyin içindeki bilmecelerin bir parçası.
Bak seni sayıklar halde bulurken, nereye tutunacağım.
Hangi ıslak gözlerin kabahatinde can veriyorum.
Seninle ben çok güzel dost oluyorum.
Sevmekle yüreğimin çatısında ölmeye dönüşüyorum.
Kudret Alkan / Yazar ve Şair

Bir yanıt yazın

E-posta adresiniz yayınlanmayacak. Gerekli alanlar * ile işaretlenmişlerdir