Elveda ruhum.
İsyan ettikçe delirme noktasında,
Seninle baş başa kaldığım bir sanrı.
Sen kendini doğururken,
Yıldızlar gönlümde nasıl da dolanıyor.
Her rengin ayrı bir anlamı var.
Sen kaçıyorsun, bense seni kovalıyorum.
Rüzgar nereye eserse,
İkimiz de o noktaya doğru ilerliyoruz.
Salıncakta sallanan acılar,
Gözyaşıyla birlikte kağıda dökülüyor.
Ben ritmimi kazanmaya çalışırken,
Sensizliğin bölücü ruhunda dans ediyorum.
Biliyorum, ikimiz de kendi içimizde üşüyoruz.
Sancı çektikçe gerçeğe yakınlaşıyoruz.
Belki de kaybederken gerçek oluyoruz.
Ruhumuzu serin bir düşle ıslatıyoruz.
Anlamalısın sevgilim.
Sen bu ruhun kimyasını bir kez daha anlamalısın.
İçimizdeki acıyı bir kere daha duyumsamalısın.
Ancak bu şekilde büyür aşk.
Bu şekilde kimyasını bulur mutluluk.
Çünkü o gözyaşını nasıl koruyacağını biliyor.
O gerçekten beni ve seni biliyor.
Sen de ruhunla ve yüreğinle onu duyumsa.
Acılar merkezinden bir kez daha yakala.
Biliyorum ki, uçurtmalar rüzgara karşı.
Ben sensizliğin içinde sana nasıl yalan söylerim.
Bu hiçlik rüyaların bir cevabı mı?
Bak her şey nasıl da yarasından gizleniyor.
Kötülük bile kendini duyumsamıyor.
İşte o kadar özgür ve gerçek aşk.
Kendi içindeki travmalarında bile galip.
Yudum yudum arandığımız gayri meşru bir hayal.
Sahiplensek yalnızlığın siluetleri yırtılacak.
Yüreğim ve ruhum her daim sende kalacak.
Belki de aşk bir kez daha sonsuzlaşacak.
Kudret Alkan / Yazar ve Şair