Dalgalan yüreğim. Bir gün sen de ıslatırsın kirpiklerimi. Bak bir oda dolusu sevincim birikti. Ruhuma yazgı yapan bir an daha var mı? Acaba diriliş bana umut oldu mu? Ben hangi davanın içinden bir kez daha geçtim. Seninle yol alan bir gözyaşıydım. Hıçkırık oldum, öksürük oldum. Bir pencerenin rüyasını süsleyen duvar oldum. Ama inan sevgilim, kendimi bir türlü aşamadım. Ne kadar yol alırsam alayım, kendi içimde hep bir eksiklik var. Belki bir an, belki de kafesleri tırmalayan hatıralar.
İnsan ne ile kendi düşlerini toparlar. Nerede hata yapar? Hangi ağacın gölgesinde kendisini anlamaya çalışır? Aslında bendeki varlığın hepsi sensin. Her anıma, her öfkeme ve her sevdama umut olan senin sesin. Seninle ben bir sonsuzluğun başlangıcıyım. İçimizdeki umut kadar kendime ve sana aykırıyım. Evet sevgilim. Ben seni susayan yorgun bir edebiyatım. Yorgun ve bir o kadar yaralı bir edebiyat.
Kudret Alkan / Yazar ve Şair