Kudret Alkan Resmi Websitesi

Zamanın Uzaklaştırması
Zaman seni benden uzaklaştırırken, ben yine aynalı yarınlarda seni bekliyorum. Ruhum kendisinden çalınmış sanki. Sanki her davanın sonunda sen varsın. Geri dönmeyi içten içe sen de istiyorsun.

Gölgesi belli olmayan bir gerçek miydin?
Yoksa kendini asan bir siluet mi?
Yanlıştık, çünkü birbirimizi çok seviyorduk.
Büyümeyen çocuk gibi sevinç içinde.
Seninle benim şiirlerim nerede?

Bir yerde haklı olan acılar vardı. Mutluluk o zaman çocukların yüreğindeydi. Onların kalbi henüz kırılmamıştı. Parçalanmış bir hayata doğru gitmiyorlardı. Gayet huzurluydular. Ama ben senin derinde ilerlemeye çalışırken, kendimi uçurumların eşiğinde buluyordum. Oldukça yorgundum ve seninle ilgili birtakım kararsızlıklar yaşıyordum. Bir yanım seni isterken, diğer yanım senden nefret ediyordu. Bu nasıl bir çıkmazdı. Nasıl bir ikilemdi. Anlamak mümkün değildi.
Kudret Alkan

Zaman kendi içinde aşkı yansıtıyor. Bu bir güç savaşı olmalı. Nerede eserse essin, kendine ait bir yörüngesi olmalı. Artık aşk, boyutların üstünde bir yerde. Belki de gerçek sevgi hepimizin kalbinde bir yerlerde. Burada kendini korumak bir kez daha gündem oluşturuyor. Herkesin sevgisi kutsal bir düğümün içinde şekilleniyor. Çünkü insan aşk içinde büyümeye başlıyor. İnsan olan yeni bir alan açarak, yorgunluğunun üstesinden geliyor. Bununla birlikte bir sabrın sonu geliyor. İnsan merakından alevlenen sevgi tohumlarını, gözyaşlarının içinden geçiriyor.

Zaman seni bana vermezken, ben hangi kaderin mülteci sorgularında can verdim. Kendimi hangi günahın akışına bıraktım. Sen de biliyorsun ki, insan ölümün içinde sahne alır. Bir yaşam felsefesiyle hareket eder. Sonrasında rüyaların sayfalarında yer bulur. Kendisini emek ve fedakarlığın içinde tutar.