Kudret Alkan Resmi Websitesi

Umudun alevi sendin.
Sen benim bitmeyen ateşimsin.
Belki cennet, belki de cehennem ıslanır.
Seni bana yazanlar acılardır.
Bir renk içinde seni bestelerken,
Her türde notaya doğru yelken açtım.
Bu aşk uğruna her koşulda can verdim.
Kendi limanımdan yol alan bir sandaldım.
Kürek çektiğim intiharlarda yaşayandım.

Söyle sevgili, nereye bıraksınlar bizi.
İkimiz bir desen içindeki renktik.
Alev aldıkça gözlerimizdeki sevinçtik.
Sen hiç soğuk bir gözyaşı öptün mü?
Ya da ağlarken dibine kadar battın mı?
Söyle, hangi ağacın dalına tutundun.
Sen nerede kendi yanlışlarını yaktın?
Bir sahne olsa da umut kendini tanımlasa.
Psikoz düzleminde elbet bir sancı gelir.
Şizofren yasaların ne olduğu bellidir.

İnat etme, sen de pusuların içine düşersin.
Kalbindeki gün doğumuna fazla güvenme.
Bir sancı gelir de krizler alır götürür seni.
Her şey aslına düşen bir hayaldir.
Düşlerin gizeminde kendini toparlarken,
Kendi içinde hipnoz olmuş bir umut.
Belki de her şeyin pimini çeken bir kader.
Adına ne dersen de ama sen de biliyorsun.
Bu insanlar bir yerde aşkı çekecek.
Herkes kendi ufkunda kanat çırpacak.
Bir kez daha insanlar galip gelecek.
Seninle ben sonsuzlukta bir aşk olacak.
Nice yarınlar kendileri için bizi yazacak.
Kudret Alkan / Yazar ve Şair

Hayaller kaç gerçeği ayakta tutar?
Benim sana olan sevdam nerede son bulur?
Bu aşkın içinde bir yol haritası yoktu.
Her şey yağmurun bilmecesinde saklıydı.
Sana olanlar neden bu kadar kötüydü.
Bir ıslak imzaya bakıyordu ayrılık.
Benim ruhumda gardiyan olmuş umut vardı.
Sana dokundukça nabzım isyan ediyordu.
Tutunacak son limana kadar senindim.

Seninle ikimiz neleri aştık, neleri geçtik.
Bir rüya mıydı, bunca yaşananlar.
Seninle aramda ne vardı.
İsyan haykırdıkça adını söylüyordu.
Senin olmak yeniden başlamak gibiydi.
Doğru olmak, ya da yanlışın üzerine gitmek.
Bu aşkın gülleri nerede açardı?
Senin olanlar ne vakit bana gelirdi.
Bir zincire bağlasalardı beni.
Bir yudum aşkın ötesine salsalardı acılarımı.
Düşlerimin en son perdesine kadar yazsalardı.

Söyle sevgilim, biz nerede son bulduk böyle?
Hani derinden isimlerimizi söyleyenler vardı.
Hani umut bir kez daha ellerini kaldıracaktı.
Ah o şizofren giysiler nerede son bulacaktı?
Hangi rüyanın içindekileri deşifre edecektik?
İkimiz de aslında merkezinden yaralıydık.
Ve bu oyunun içinde bir kez daha son buluyorduk.
Seni duvarlara vuran heybetli gözyaşı bendim.
Bendim işte, bir kez daha ismini haykırdım.
Dünyaya nam salan ahenk taşı oldum.
Bedenim ruhuma bir türlü söz geçiremiyordu.
Sana kavuşmak belki de çılgınlığın mimarıydı.
Sana diren tüm yollar sonsuzlukta kapalıydı.
Kudret Alkan / Yazar ve Şair

Öksüzdüm, kendimi bilmeden yaşarken,
Sevinçlerim yağmur damlası gibiydi.
Aktığı anda kendini imha eden,
Yüreğimde taşıdığım onca felaket.
Söyle bana, ikimize kim dur diyecek?
Sence de soluksuz bir yarın mı bütün bunlar.
Hani kendi ekseni etrafında dönen acılar.
Hani yorgun bir ruhun içindeki karanlıklar.

Seni anlamak isterken duvarlara çarpmak.
Nasıldır yolun sonunda ıslah olmak.
Bir yerde günün sonu mudur?
Ya da başlarken gözyaşının dramı.
Hani ekleyecektik bu aşkın sonunu.
Bir yerde günah çıkaracaktık ikimiz.
Bulutların üstündeki rüya mıydı bunlar?
Bana anlatmalısın, bana yormalısın sabahı.
Ah bir uyanabilsem gerçeğin içinde.

Seni bana fedakar kılan neydi?
Bir avuç dünyanın bedelinde can bulan.
Uykusuz bir gecenin içindeki böcekler.
Seni bana kırdıran, ah o yorgun akşamlar.
Kafaları çektikçe kendi dışında can bulan hayaller.
Sahne aldığım son replikte beni bana verenler.
Sence de her şey ikram değil mi?
Kendi dünyasında acılara gebe kalan.
Ruhunda bir renk bulduğun dünya.
Sizler benimsiniz, sizler bendensiniz.
Böylece öldüğüm cennetin bahçesindesiniz.
Ne olursa olsun aşkı süsleyensiniz.
Kudret Alkan / Yazar

Duman içinde bir devrin sonu.
Sen bana tutunan bir yıldızken,
Nasıl da kaplarsın içimdeki sevdayı.
Bir yankı varsa gönlümde,
Bu her şeyin kendi içindeki bitme noktası.
Seninle davam hayat boyu sürecek.
Bir mevsim daha sensiz bitecek.
Ve bir yıl daha yalnızlık içinde geçecek.

Buna alışmak ne kadar zor.
Bir zamanlar sevda vardı.
O vakitler adımlarımda yalnızlık.
Bir acının kendine olan çalımı.
Yankı içinde göklere tutunan gözyaşı.
Söyle sevgilim, sen nerede ağlayacaksın.
Son dediğimiz aşkı nereye taşıyacaksın.
Bunun adı anlamak değil ki…

Her şey kendi içinde konuşurken,
Öksüz bir melodi gönlümde gezinir.
Seni yaşamak için ne kadar yol aldım.
Kim bilir kaçıncı dünyadan geçiyorum.
Bir kez daha, bir kez daha söylüyorum.
Ben seni ölümüne seviyorum.
Her şey paramparça bir haldeyken,
Ben seni her şeyimle bütünleştiriyorum.

Zaman olmak, ya da bir yerde hayatın parçası.
Her şey kendi içinde nasıl da alev alıyor.
Bu bilmeceler bir yerde kalbe saplanıyor.
Sen anla, sen hak ver içimdekine.
Bir rüya bulutu halinde sen de koşarsın.
Canın ölmeyi bile çekebilir.
Çünkü ölmek yürek ister.
Çünkü aşk olmak her şeyi etkiler.
Her sevda sonsuzluğun içinde ilerler.

Başkaydı Aşk
Yaşamak dostlar; hızlıca akıp giden ömür.
Acaba ömrün neresindeyiz?
Ölüme belki bir yıl, belki de bir dakika var.
Her şey yaşadığın anın içinde saklı değil mi?
İçinde biriktirdiklerin, ileriye ötelediklerin.
Ne varsa bir an evvel yaşamalı, geleceğe bırakmamalı.
Çünkü gelecek uzak, esas olan yaşadığın an.
Bak hayata, o da elini ayağını çekiyor.
O da uzaklaşıyor senden.
Şimdi her şey sislerin ardında bir yerde.

Yaşamak dostlar; ölesiye yaşamak.
Bir parça acının içinden geçerken,
Karşı koyamadığın o derin mutluluk.
Sizlerden yansıyan ışık.
O da yıldızlar gibi gözlerinizde parıldıyor.
Ne de olsa insanı vicdanı aydınlatıyor.
Evet dostlar; nasıl anlatılır kül içindeki sevgili.
Bir açıklama gelecektir elbet.
Elbet beni benden alacak bir duman vardır.
Belki de her şey yolundadır.

Hayallerim vardı dostlar.
Bir zamanlar büyüyen umutlarımın içinde.
Bir zamanlar, öyle zamanlar ki…
Gerçekler vardı, ama neredeydi?
İnsanlar mı hayvandı, yoksa hayvanlar mı insan?
Bilemiyordum, sadece susuyordum.
Üstelik Tanrı da cevap vermiyordu.
Ellerim dumanlı, duman desen yorgun.
Bulutlar vardı; acaba dokunabilir miydim çocukluğumla.
Akıp giden çocukluk, elden kaçan fırsatlar.
Yenilgiler ve bir türlü geçmeyen pişmanlıklar.

Bu dünyada yaşadım mı, ya da öldüm mü?
Belki de çoktan mezara girdim.
Kulağımda uğuldayan şeytan.
Cennetin cehennemi doğurması.
Ya da cehennemden doğan cennet.
Adını siz koyun dostlar.
Bu durum mutsuzluğun mücadelesi değildi.
İnsanlık içinde insanca yaşamaktı.
Gölgeler ve tozların izler bıraktığı.
Yalınayak bir şekilde uçurtmalar uçurduğum.
Tozpembe hayaller içinde sevgiliye uzandığım.
Ekmek ve suyun peşinden gittiğim bir kavga.

Bu kavga kör bir bıçağın sınır çizgileri gibiydi.
Bu kavga buram buram< Anadolu kokuyordu.
Ve insan hayatında ilk defa sevinçten ağlıyordu.
İşte orasıydı çocuklar, orasıydı.
Mavilerin insandaki çoğalışı oradaydı.
Vapurlar bir kez daha telgraf çekiyordu.
Martılar sevdiklerine mektup yazıyordu.
Hayattaki bütün roller değişmişti.
Dünyadaki tüm canlılar sevdiğine koşuyordu.
Çocuklar topaç ve bilyeleriyle etrafa dağılıyordu.
Orasıydı dostlar, orasıydı.
Mazlumların korunduğu yer orasıydı.
Oradaki filmin sahneleri aşk gibi tanıdıktı.
Aşktı, sonsuzluğun yüreğimizdeki davasıydı.
İşte orasıydı, çünkü aşk bambaşkaydı.
Kudret Alkan / Yazar ve Şair