Kalemler Mezar Oldu
Sana tutundukça yaralarımın iyileştiğini fark ediyorum.
Acılar kıyılarından alev aldıkça, sen batmayan bir sandal.
Nereye varacağım, hangi dağın ardına bakacağım.
Bulabilir miyim seni, yoksa artık yaşamıyor musun?
Seni gerçekten kaybettim mi, ya da ölümü geçtim mi?
Bilemiyorum, kalemler mezar olmuş.
Şiirler de can, hani kafayı çektiğim o son damla.
Bir türlü akmıyor, anlaşılan cenazeyi kirletmiyor.
Ama insan her şeye karşı bir kılıf buluyor.
Bense seni kaybetmenin acısı içinde kalan.
Bir şarkı, ya da türkü bulsam kendime.
Hayallerin içinde bir yerde gerçek olur muyuz?
Yoksa ikimize cevap veren sadece sanrılar mı?
Yazıyorum, son defa da olsa seni ve sensizliği yazıyorum.
Bu satırlar her hamlesinde beni daha da öldürüyor.
Kendime olan çalımlarım, aslında seviyorsan güzelsin.
Aslında seviliyorsan daha da güzelsin.
Ama ne kadar güzel olsan da, ikimizin meselesi bitmiyor.
Üstümüze nedensiz bir vicdan olgusu çöküyor.
Yoksa ikimizi hala sorgulayan bir yaşam mı var?
Anlayamıyorum, gerçekten ne seni ne de kendimi anlayabiliyorum.
Şehrin sokakları ve caddeleri bomboş bir halde.
Her şey güneşin karanlığında ışığı kovalıyor sanki.
Sanki seninle beni yakalamaya çalışan bir gölge var.
Bu acılar ve bu sanrılar nerede son bulacak.
Ey Tanrı’m, bana beni anlatan bir yol göster.
Kendi kendimin bir kez daha farkına varayım.
Yorgun uykumdan sonsuza kadar uyanayım.
Bulamıyorum, kendi yenilgimin içinde bir yerde kaybolmuşum.
Cesedimin rengi, ya da tabuttaki ünlem işareti.
Sence ölümden ne anlamalıyım, nerede bu sonbahar.
Nedense kendi düzeninde her şey yorgun ve umutsuz.
İnsan ne zaman bu kadar fazla öldü ve gömüldü.
Bir yer var mıdır, ya da bir yol görünür mü ufukta?
Sence de sokaklar artık ikimizi yazmıyor mu?
Şehrin karanlık caddesinde ürkek bir kedi.
Belli ki o da arıyor, o da gerçeklere tutunmak istiyor.
Ama olmuyor, her şey o kadar uzaklara gitmiş ki…
Ben kendini zincire vuran bir kürek mahkûmu.
Aşk acısından daha kötüsü ne olabilir?
Belki de ölüm acısı ikimizi anlatan en güzel neden.
Sesimin son perdesine kadar seni kovalamak.
İşte ben burada yılmak istemeyen bir sancı.
Elbet ben de doğuracağım güneşi ve yıldızları.
Kalbimde bir yerlerde sancısını çektiğim bu yaşam.
Benim hiç aritmetik nedenlerim olmadı.
Belki de kendi dertlerimi sıralasam yıldızlar yetmez.
Zaten bu yaşama karşı hep eksik değil miyiz?
Hangi bitkisel hayat tamamlayacak beni?
Soru sormak kadar yeri geldiğinde gitmek gerek.
Her şey nasıl da kendine karşı gardını alıyor.
Yaralı ve sessiz bir halde senin şarkını dinliyorum.
Ama acılarıma merhem olmayan bir güneş var.
Bu yüzden ben de kendime küskünüm.
Delicesine severken, nedense başka âlemlere sürgün.
Bunun ismi kaybolmak, belki de kendini bulmak.
Ah bir tutabilsem seni en çok korkutan nedenleri.
Öfke mi kalabalıktı, yoksa vicdan mı?
Sen bir yük müydün, yoksa beni uçuran güvercin mi?
Elbet bir yerde karanlık akıllarımızı çalacak.
Aslında sendeki gidiş acıların en karanlık noktası.
Yüreğimde kendini imha eden saf ve temiz duygular var.
Seni ve beni hangi acı kurtaracak?
İçimde saklı kalmış bir rüyanın son demleri var.
Seninle bir kez daha yağmur altında yürüsem.
Bir yol olsak birbirimize ve bir neden bulsak aniden.
Bir kez daha sarılsak ve ben saçlarını koklayıp öpsem.
Çok mu zor gözyaşlarının sevinç çığlıkları içinde ıslanmak.
Issız ve kendini bilmiyordu, yorgun kalmış hayaller.
Her zerresinde bitmeye yüz tutan bir haykırış vardı.
Benim sitemim kendime, benim duygularımsa seninle.
Sana dair yazdığım bütün şiirler hala yüreğimde.
Seni anlatan ve seninle yol alan duygularım gözlerimde.
Kudret Alkan / Yazar ve Şair